Heyhey,
deze week heb ik wel een duidelijk onderwerp in mijn hoofd waarover ik wil schrijven.
Triggers.
Zelfs het woord alleen al triggert mij. ;)
Iedereen word wel eens getriggerd denk ik.
Iedereen heeft andere triggers.
Ik voel het heel erg wanneer ik getriggerd word.
Alhoewel soms kan het ook zo subtiel zijn dat ik het pas later besef.
Maar deze week ben ik niet zo subtiel getriggerd.
Gewoon vol in mijn gezicht, als een golf die over me heen komt en die me eventjes kopje onder brengt en waarbij ik spartelend naar een eerstvolgende houvast zoek.
Dat soort triggers. Nice.
Ik merk wel dat mijn manier van omgaan met die triggers over de jaren heen heel sterk gegroeid is.
En dat wil ik vandaag met jou delen.
Dus mijn ervaring gisteren, ik word getriggerd, meestal door iets wat ik online lees of zie.
Oké, AUW, fuck... Dat doet pijn.
Het voelt alsof iemand een zwaar gewicht van 10 kilo laat vallen op mijn borst.
Ik krijg even geen lucht.
Meestal gooi ik even mijn gsm weg, en staar ik even voor me uit.
Nu deed ik dat ook even. Ik adem, ik laat het toe.
Waar ik vroeger veel meer in de weerstand ging en dacht dat als ik die gevoelens zou toelaten dat ze me met zich mee zouden nemen, heb ik nu veel meer ruimte gemaakt voor alle gevoelens die zich willen laten tonen te zien.
Ik blijf ademen. Ik stel mezelf ook al eerst even gerust, dat heb ik nodig.
Dat geeft me de veiligheid om een laagje dieper te voelen.
"Het is oké. Dit is een trigger. Dit heeft niks te maken met je eigenwaarde als persoon."
Wat bij mij ook helpt is om dit direct te delen met iemand die de ruimte heeft.
Het gewoon even typen en doorsturen naar iemand, geeft me ook weer de veiligheid waarin ik me gezien voel door iemand anders, waardoor ik alleen weer een laagje dieper durf.
Wie zegt dat we alles alleen en onafhankelijk moeten doen?
Dan zak ik. Adem.
Keer ik terug naar mijn lichaam.
Muziek op.
Breng mijn lichaam op de yogamat of zachte ondergrond, of soms harde, wat ik voel op het moment.
En ik adem.
Ik laat mijn lichaam bewegen (of niet) hoe het wil.
Deze week wou ik soms dansen, shaken, schudden, springen,...
Vandaag wou ik op mijn buik liggen op mijn yogamat met mijn gezicht op mijn kussen.
Eerst voelde ik me verdoofd, verlamd.
Had ik daar eerder oordeel op, totdat ik het toeliet.
Toen ik de verlamming liet zijn, kwam het stilaan los.
Ik begon te wenen.
De tranen bleven stromen.
Mijn gezicht verkrampte, mijn buikspieren deden pijn, heel mijn lichaam trok samen bij elke snik.
Ik voelde alle pijn die verbonden was met die ene trigger.
Alle trauma achter de trigger.
Heel veel pijn. Zwart, donker.
Verlaten, onbegrepen.
Ik liet het toe.
Ik begon luidop te wenen.
Het luchtte op.
De dag ervoor kreeg ik rond de middag een beetje last van mijn ademhaling.
Ik voelde die druk al op mijn borst en ik voelde al dat er iets mijn aandacht vroeg.
Ik wou nog wat tv kijken en mezelf afleiden maar het werd me te oncomfortabel.
Dus daar maar naar geluisterd, wat getekend terwijl ik een podcast aan het beluisteren was.
Daar kwamen ook de tranen, de pijn.
Af en toe de podcast moeten pauzeren om de pijn te voelen.
Maar daarna kon ik zo vrij ademen.
Na die momenten waar ik aanwezig ben met mijn pijn, probeer ik mild te zijn voor mezelf.
Ik kan daar nog veel in groeien, maar ik doe mijn best.
Ik zoek steun bij de mensen waar ik me veilig bij voel om dit te delen.
Ik doe het rustig aan.
Ik sta mezelf de dingen toe die me comfort geven.
Wat ik zelf al heb geleerd als ik een trigger doorvoel, is om het achteraf gewoon te laten zijn.
De trigger en alle gevoelens errond, het mag er zijn.
Wat het ook is.
Hoelang het er ook wil blijven.
Alles van jou is welkom.
Je hoeft niet alles alleen te dragen.
Ik besef me dan ook vaak dat ik even een stapje terug wil zetten.
Ik ben vaker getriggerd als ik alles nu wil forceren en doen.
Dan besef ik me dus weer dat ik mag vertrouwen.
Het zal wel allemaal in zijn plooi vallen.
Het mag nu allemaal zo irritant onduidelijk zijn.
Ooit zal ik het misschien allemaal wel begrijpen en zien.
En never forget,
je bent nooit teveel
en altijd genoeg.
Liefs, Elke