Hello, hier ben ik weer!
Het is even geleden dat ik een blogje schreef.
Simpelweg omdat ik het gewoon niet voelde.
En dat heb ik geaccepteerd, en gewoon even laten rusten.
Ook een deel van de creatieve cyclus; het niets doen.
Het is een onrealistische verwachting van ons als mens dat we steeds maar moeten kunnen geven, onze creatieve stroom blijft stromen en we elke dag productief zijn.
In alle cyclussen is er een winter, een periode dat alles even rust en tijd nodig heeft.
Afgelopen 2 maanden waren heel intens, super uitdagend en leerrijk.
Deze zomer heb ik naar mijn gevoel de nieuwe versie van mezelf volledig kunnen belichamen.
En had ik zoveel moeite met het loslaten van de zomer.
Ik wou er aan vasthouden, bang om die nieuwe versie van mezelf kwijt te raken.
Dat ik in september heel veel angst en paniek heb ervaren omdat ik van alles van mezelf verwachtte.
Ik moest opeens alles durven en doen.
Dat mijn lichaam zelf stop zei en ik nog nooit zoveel heb moeten rusten als in september en oktober.
Als wij geen zorg dragen voor ons lichaam en niet luisteren naar wat ons lichaam nodig heeft, dan zal ons lichaam ons doen luisteren.
Nu het november is, ben ik meer aan het loslaten.
Het laten zijn, meer meegaan met de flow, terug stilaan meer zorg voor mezelf en mijn lichaam aan het dragen.
Terug van binnen naar buiten aan het werken.
In plaats van andersom.
Het is gewoon zo heftig als je in een nieuwere versie van jezelf stapt.
Alles verandert, heel natuurlijk wel maar je merkt de veranderingen wel.
En dat voelt in het begin (voor mij dan toch) heel onveilig.
Onbekend terrein.
Hetgeen wat van waarde is veranderd, perspectieven veranderen, je voelt je misschien niet meer gelukkig om bepaalde dingen die op dat moment nog in je realiteit zitten.
Er gebeurt een switch die we niet mogen onderschatten.
Dus ik denk dat als er zoiets gebeurt, je dan wil blijven vasthouden aan die controle.
En vanuit die dwang in actie wilt schieten.
Terwijl er dan misschien juist niks van je verwacht wordt.
Hoe moeilijk dit ook is.
Gewoon even die groeipijnen voelen, en alle gevoelens die daarmee gepaard gaan.
Het moment dat ik echt mijn gevoelens ben beginnen toelaten en voelen, dan pas kon alles weer beginnen stromen.
Maar misschien is soms die blokkade en opstopping even nodig, voor daarna alles weer extra goed te kunnen laten stromen.
Ik weet het ook allemaal niet maar dit is mijn kijk hierop.
Misschien herken je wel een aantal dingen en haal je hier iets uit.
Tot de volgende!
Liefs, Elke