Heyhey!
Ik voelde de nood om te schrijven, de woorden kwamen spontaan in me op.
En vanaf de moment dat ik de kans heb, voor mijn laptop zit, dan plots komt twijfel.
Dan voel ik vooral de ogen van anderen, de gedachten die ik zelf invul dat anderen zullen hebben.
Bang voor de vooroordelen. Bang voor iets verkeerd te zeggen.
Bang om fouten te maken.
Ik denk dat we allemaal wel wat angst hebben om fouten te maken.
De ene meer dan de andere.
En ik denk dat die angst van fouten te maken ergens is opgelopen.
Toch zeker van buitenaf.
Ik geloof niet dat we van onszelf, ons binnenste, bang zijn om fouten te maken.
Ik denk niet dat we zo zijn geboren.
Mijn nichtjes van 1 & 3 zijn niet bang om buiten de lijntjes te kleuren.
Ze zijn niet bang om een mooie toren omver te duwen.
Ze zijn niet bang om die ene trui vuil te maken of kapot te scheuren.
Ik denk dat we dat oplopen in ons leven, die angst om "fouten" te maken.
Ik merk zelf een soort freeze als ik bang ben om fouten te maken.
Dan gebeurt er zeer weinig.
Doe ik liever niks, want als ik niks doe kan ik ook niks verkeerds doen.
Ik geloof dat het helen zit in de ruimte om fouten te mogen maken.
Het is logisch dat als je in een omgeving zit (werk,thuis,..) waar fouten maken niet mag en zelfs gestraft wordt, dat je dat doortrekt in je hele zijn en leven.
Dat je jezelf minder en minder speelruimte gunt om te proberen.
En dat zorgt net voor die ademruimte en die vrijheid.
Het mogen proberen.
Mogen falen.
Mogen vallen.
Dat voel ik zo bij alles.
Waar durf jij nog niet praten/opkomen/creeëren omdat je bang bent om fouten te maken?
Ik denk dat de durf om open te staan, en te proberen, met de bereidheid van fouten te maken, te luisteren en te leren, veel meer waard is.
Hoe ga je iets leren zonder fouten te maken?
Je mag menselijk zijn, en fouten maken, en je hoeft niet alles te weten om te durven.
Zak in die menselijkheid, want daar vind je zoveel meer rust en plezier om te leven.
Liefs, Elke