Hallo,
hier ben ik weer.
Oké, ik ben er geraakt.
Merk dat de drempel om een nieuwe blog te schrijven er even was.
Het voelt voor mij zo een beetje hetzelfde als naar de fitness geraken, eens ik er ben dan amuseer ik mij gemakkelijk 2 uur aan een stuk en wil ik eigenlijk niet weg.
Maar de eerste keer gaan na een lange periode niet geweest te zijn voelt altijd iets wankeler.
Maar ik ben er.
Showing up, dat is gewoon de eerste stap, en van hieruit verder.
Ik heb het gemist, de laatste tijd voelde ik dat ik veel inzichten wou delen.
En eigenlijk zou ik de gewoonte willen creëren dat als ik de inspiratie voel, van dan op dat moment gewoon te handelen.
De laatste tijd ben ik echt aan het leven, ik voel dat ik in die flow zit en de leuke ervaringen, komen spontaan op mijn pad.
Ik forceer niets, maar het gebeurt gewoon.
En dan besefte ik me dat ik in september me zo verschrikkelijk slecht en depressief heb gevoeld.
Ik voelde me zo in de donkerte en ik wou eruit.
Ik voelde ook die vurige vrouw in mezelf die eruit wou, die bijna aan de tralies aan het brullen en schreeuwen was omdat ze zich zo gevangen voelde en vrij wou zijn.
Maar ik besefte me precies niet hoeveel werk ik aan het verrichten was.
Ik voelde me zo nutteloos, zo machteloos.
Terwijl ik net alle bouwstenen aan het sorteren was, alle puzzelstukjes met de juiste kant naar boven aan het leggen was, ik was het werk aan het doen.
Dat stemmetje en dat ongeduld, is er nog.
Dat mag er ook zijn.
Misschien is dat wel net de wind die het vuur nog harder en heviger doet branden.
Ik wil meegeven aan jou en aan mezelf, dat in die donkerte en in dat ongeduld, we toch echt wel een pak liever mogen zijn voor onszelf.
Veel milder.
Het kan zachter, het kan milder, het mag.
Het is je gegund, en je verdiend dat.
De angst die bij dat ongeduld zit komt bij mij persoonlijk uit een soort angst dat mijn oude realiteit en mijn oude zelf mij gaat inhalen.
Alsof ik aan het lopen ben en vluchten ben uit angst voor die oude realiteit.
En als ik dan vertraag, en zachtjes stop.
Dan kan ik zien... Aaaah dat gaat niet.
Ze kunnen mij niet inhalen, ze zijn al geweest.
Ze vragen soms nog wat liefde en aandacht en ze willen echt niet vergeten worden.
Maar ze zijn hier nu niet meer, en ze gaan ook nooit meer terugkomen.
Dus stop maar met rennen, oef je mag gewoon rustig stappen.
Beetje daar ontdekken, beetje stilstaan, beetje ruiken aan de bloemen, of net wel eens keihard rennen, om daarna weer even te rusten op een bankje.
Maar je hoeft niet onuitputtelijk te blijven rennen tot je niet meer kan.
En dan voeg ik hier graag nog een stukje tekst bij van het nieuwe nummer van Tabitha (die ik vanavond eindelijk live ga zien!).
Trots op haar - Tabitha
Even niet, wat een ander denkt.
Ik heb nog zoveel te verwerken.
Vaak heb ik haast, en wil ik door.
En dan zie ik haar hier staan.
Ik geef haar een kus, en verklaar haar de liefde.
Zo mooi en zo puur, is zij nog nooit geweest.
In al haar kracht, maar toch ook zo kwetsbaar.
Heb ik haar leren kennen, en ben ik trots op haar.
Ja, ik ben trots op haar.
Veel liefs, Elke
(als je iets gehad hebt aan deze blog, mag je me dat altijd even laten weten, ik ben benieuwd)