Hey hey,
mei is nog maar even bezig en ik heb het gevoel alsof er al zoveel geshift en gegroeid is.
Zowel buitenaf als binnen in me.
Ik probeer steeds terug te keren naar mijn basis, als ik me ongegrond en onzeker voel.
Wat ik vaak heb bij verandering of als nieuwe, spannende dingen doe,...
Dan begin ik vaak weer aan iets te twijfelen over mezelf, komen de mannetjes in mijn hoofd me weer vertellen wat er allemaal mis is met mij, wat ik allemaal moet "fixen" aan mezelf.
Ik ben de laatste avonden heel emotioneel.
Overdag gaat het nog wel, en s'avonds komen alle emotie's vrij.
Ik probeer het gewoon dan toe te laten, want het zit al een hele dag zowat te zeuren in mijn hoofd.
Voelt heel opluchtend, maar ook wel even zwaar omdat ik heel veel pijn aan het doorvoelen ben.
Met pijn komt groei. Zonder pijn kan ook.
De pijn komt tegenwoordig van oude wonden merk ik.
Dat besefte ik gisterenavond, ik bleef echt onophoudelijk wenen.
Maar dan zag ik opeens mijn innerlijke kind, die zich uitgesloten voelde.
Mijn innerlijke kind die zo graag gehoord wou worden.
Een tijdje later zag ik mijn innerlijke tiener.
Die niets liever wou als gezien worden.
En dan besef ik me ook weer, ze vragen aan me of ik even terug wat milder wil zijn voor mezelf.
Want ze hebben nog veel pijn en willen niet vergeten en afgewezen worden.
Zo grappig hoe ik ze dan ook echt voor me kan zien.
Mijn innerlijke kind met haar roos, los kleedje aan en haar matching roos hoedje en roze crocs.
Mijn innerlijke tiener met haar zwarte legging met een coole witte trui, en een goeie streep eyeliner.
Haha, love them.
Ze willen gewoon gezien en gehoord worden.
En als je goed luistert hebben ze je nog veel te vertellen en te leren.
Ik ben hier.
Ik ben aanwezig.
Ik zie jullie.
Ik hoor jullie.
Ik hou van jullie.
Dat we weer wat milder mogen zijn voor onszelf.
En ons innerlijke kind & tiener mogen eren.
Liefs, Elke