Welkom terug!
Ligt het aan mij of vliegen de weken voorbij?
Kan nog moeilijk geloven dat we bijna aan de maand mei beginnen...
Ik ga weer mijn inzichten van deze week delen hier.
Momenteel ben ik al ongeveer een week goed verkouden, en kom ik hier gewoon zoals ik ben.
Moe, beetje verward, niet goed wetende hoe ik wat ik in mijn hoofd wil vertellen hier weer ga overbrengen. Maar ik heb gemerkt dat me richten op de eerstvolgende kleine stap helpt.
Eigenlijk is dat bij alles zo.
Ik ben een persoon met veel doelen, en stel de lat altijd heel hoog voor mezelf.
Waardoor ik soms nogal kan verdwalen in de moetjes en al wil zijn waar ik nog niet ben en dan kan ik heel ongeduldig worden.
Terwijl afstand, en me richten op de eerstvolgende kleine stap, veel meer ruimte laat zodat er kan ontstaan wat er hoort te ontstaan.
Kijk eens bij jezelf.
Waar/wie wil je al zijn?
Wat is de eerstvolgende kleine stap in die richting?
Niet als doel om te rushen naar een "betere" plek of versie van jezelf.
Maar vanuit vertrouwen en plezier bewegen naar wat je aandacht trekt.
Gisterenavond had ik even een intens moment waarop ik al het verdriet dat ik de afgelopen weken had opgekropt, tegelijkertijd voelde.
Ik bleef maar huilen, ik liet alles stromen.
Ik liet het niks betekenen over wie ik was.
Ik ging er helemaal in mee, ik had het vertrouwen om helemaal even in die pijnlijke gevoelens te duiken.
Alles even laten voor wat het was, in mijn bed duiken, en huilen.
Mezelf een mislukkeling vinden, de schuld op de mensen rond me steken, even bleeeeh alles beu.
Nogmaals ik liet het niks betekenen over wie ik was, ik had gewoon het vertrouwen in mezelf om die gevoelens toe te laten en erkenning te geven aan die gevoelens die er ook zitten.
We hoeven niet te vechten tegen die gevoelens.
Gevoelens zijn gevoelens, meer niet.
Ze willen gezien worden, erkend worden, begrepen worden, geliefd worden.
Ze zijn je steun, ze willen je laten zien wat je aandacht nodig heeft.
Na de huilsessie waarbij ik een paar keer gewoon rechtop zat in bed naar de muur te staren van; "hoeee komt dit ooit allemaal goed?", voelde ik opluchting.
Opluchting & ruimte.
Ik luisterde een klein stukje van een Abraham Hicks podcast.
Het ging over "what if you knew your desire was on its way to you?".
Het voelde als een soort teken of bevestiging dat ik mocht loslaten wat ik zo graag met mijn hoofd wou uitrekenen, en mocht vertrouwen op iets groters.
Wat als alles wat ik ooit wou en meer onderweg is naar mij?
Dan zou ik nu gewoon kunnen genieten van mijn tijd, van mijn rust.
Een goede, stevige basis bouwen in mezelf, de relatie met mezelf nog meer verdiepen.
Dan zou ik even goed kunnen uitademen, en even achteruit leunen.
Niet zo krampachtig aan alles en iedereen willen vasthouden.
Dat volgen wat mijn aandacht trekt en mijn hart warm maakt.
Er is nog zoveel speelruimte tussen waar je bent en waar je wilt zijn.
En eigenlijk is het exact dezelfde plek.
Jij die in je lichaam zit.
Hopelijk heb je hier iets aan gehad!
Ik wens je nog een fijne week waarin je liefdevol tegen jezelf mag praten.
Liefs, Elke