Heey,
Ik weet niet goed waar te beginnen.
Dus voilà, ben ik al begonnen.
Minder denken en meer doen.
Meer mijn buikgevoel volgen en minder mijn hoofd laten leiden.
Zelf heb ik even een paar intense dagen beleefd.
Veel onverwerkte gevoelens die ik allemaal tegelijk heb gevoeld.
Vrij logisch aangezien ik in mijn herfst zit en elk moment mijn winter kan aanbreken, dus al meer naar binnen aan het keren ben.
Ik heb eens gelezen dat als je uw menstruatie hebt rond de periode van de volle maan, je eerder naar binnen mag keren.
En als je menstrueert tijdens de nieuwe maan, zou het je makkelijker afgaan om jezelf in de wereld te zetten.
Vrij logisch ook.
De volle maan staat ook meer in teken van releasen, voelen, cocoonen.
En de nieuwe maan voor creëren, manifesteren, verbinden.
Dat denk ik toch haha, correct me if I'm wrong.
Nog steeds ben ik voorstander van gewoon te doen wat je zelf het meest voelt op het moment.
Dus ik ben veel verdriet aan het verwerken, dankzij de zelfde trigger.
Die me af en toe komt bezoeken.
Die ik vaak wel eens verwacht.
Maar deze keer, kwam hij even heel onverwacht binnen gestormd.
Door de trigger, werd er opeens een soort poortje opengezet van al het verdriet dat ik de dagen of weken daarvoor aan het bijhouden was.
Ik heb me denk ik zo "sterk" gehouden, zo "druk" bezig geweest.
Het stond voor de deur, het wou binnenkomen, en ik kon de deur niet meer dichtdoen.
Ik had het even te voelen.
Intens, beangstigend.
Alles tegelijk.
Het is lang geleden dat ik zo intens en zo veel heb geweend.
Ik dacht echt even dat er geen einde aan kwam.
Maar ik voelde, eens ik het verdriet toeliet, eens het verdriet er mocht zijn en bestaansrecht had, wel een soort vrede.
Het was oké.
Ik kon mezelf wel dragen in dat verdriet.
Het mag er zijn.
Als iets er mag zijn, en er is weinig weerstand op, dan is dat beknelde kutgevoel al wat minder haha.
Niet zo simpel.
Maar toch ook weer heel simpel.
Ik voel me nog heel verdrietig, ik ben nog heel bang.
Ik laat het er zijn.
Ik probeer zo mild en liefdevol mogelijk naar mezelf te zijn.
Mezelf even op de eerste plaats te zetten.
Wat heeft mijn lichaam nu nodig?
Wat wil ik doen?
Waar en aan wie kan ik steun vragen?
Wat ook vaak is bij mij is dat door weer even zoveel te verwerken en zo even weer met de grond gelijk gemaakt te worden, dat ik mezelf weer toesta om terug naar de basis te gaan.
Back to basics, zeg ik dan altijd.
Terug bij nulpunt.
Of terug bij de kern.
En vanuit die kern weer te vertrekken.
Wat eigenlijk vrij handig is omdat ik dan veel bagage van me heb afgeschud en vanuit mijn bron en kern handel.
En door eerst even in zoveel mist en stof te zitten, zit ik nu eerder in natte potgrond.
Vruchtbaar, vochtig, potentie.
En gewoon weer proberen.
Stapje per stapje.
Moment per moment.
Om terug met de stroom mee te bewegen.
Ik weet dat ik op een dag wel met gemak voorbij dat obstakel kom.
Maar voor nu bots ik er soms al eens tegen.
Wat dus handig is omdat ik dan even weer doorheen word geschud en weer bij mijn kern uitkom.
Mijn lichaam was nog te moe om naar buiten te gaan en naar het park te gaan.
En ook dat was oké, zelfs heel normaal en begrijpelijk.
Ik kan niet eventjes 20+ jaren aan momenten van verdriet doorvoelen en dan even verwachten dat mijn lichaam volgende dag helemaal klaar is om verder te gaan.
Ik heb eerst echt even te rusten.
Maar dan vanaf dat mijn lichaam haar tijd heeft genomen, dan ga ik de natuur opzoeken.
Dan laat ik me dragen door de natuur.
Dan vertrouw ik erop dat de dingen die voor mij nu zo onduidelijk zijn, en me zo enorm triggeren en bang maken, die worden wel duidelijk.
Die mogen mee op mijn weg.
Dat zal uiteindelijk zichzelf allemaal wel uitwijzen.
Ik kan niet meer doen dan ik nu al doe.
We zijn maar mensen, en hoeven soms juist minder te doen.
Niet meer meer meer.
Minder, trager, bewuster.
Het komt wel.
Kijk rond je en geniet.
Dag per dag.
Stap per stap.
Is het morgen niet, dan lukt het de dag erna wel.
En anders de dag daarna.
Er is toch geen eindbestemming.
We hebben alle tijd.
We doen het samen.
Liefs, Elke