Hallooo, hier ben ik weer.
Ik probeer elke dinsdag een blog online te zetten.
Ik hoop dat die structuur en duidelijkheid, voor mij goed gaat zijn om ondanks mijn perfectionisme en overdenken, gewoon te delen.
Want dat wat ons vaak tegenhoudt om te delen, is die perfectie, terwijl we eigenlijk vanbinnen wel voelen dat we willen delen. We willen onszelf uiten, we snakken naar die zelfexpressie.
En het leuke aan zelfexpressie is dat het net zo echt en menselijk en rauw mag zijn, dat er geen fouten in te maken zijn, geen juist of fout is.
Zalig toch? Maar toch worstelen we allemaal met onze eigen obstakels hierin.
Ik merk bij mezelf dat ik me super veilig voel bij mijn beste vriendin om mezelf te uiten, ik weet dat ik alles mag en kan uiten. En dat voelt gewoon zalig, om bij iemand te mogen thuiskomen, al je maskers af mogen zetten, niet te hoeven lachen, maar je jezelf gewoon mag laten hangen.
En we lachen super veel samen, omdat we gewoon allebei heel grappig zijn. ;)
Maar ik merk ook dat ik in betrekking tot zelfexpressie ook keihard bots tegen beperkingen die ik mezelf opleg. Beperkende overtuigingen over mezelf zoals "ik ben niet goed/slim/mooi genoeg", "ik heb niets te bieden". Of ik vergelijk mezelf eindeloos met anderen waardoor ik verdrink in schaamte.
En zo kan ik nog wel even doorgaan...
Want het zou te eng zijn om te geloven in mijn kracht, in mijn potentie, in wat ik te bieden heb.
Dan zou het betekenen dat ik gewoon mezelf zou zijn, dat uiten en delen, omdat ik genoeg ben.
Je bent genoeg & je bent het waard.
Ik kan dat echt niet genoeg zeggen en delen en denk niet dat ik daar snel mee ga stoppen.
Misschien omdat ik het zelf nog moet geloven.
Hetzelfde in relatie's, de relatie met je zus, met je vriend, met je ouders, met alle mensen die je kent en een relatie mee kunt hebben, is het aan jou om uit te maken :
Bij wie voel ik me veilig om mijn authentieke zelf te mogen zijn?
Bij wie kan ik landen en mezelf laten hangen?
Bij wie voel ik me gezien en gehoord?
Maar ook daarin zijn zoveel laagjes en niets is zwart-wit.
We kunnen iets aanvoelen, maar dat wilt niet zeggen dat iets zo is.
Soms mogen we eerst gaan, en leiden.
We kunnen enkel proberen, tot het midden komen, onze authentieke zelf laten zien, ook al voelt het misschien onveilig.
Met de nadruk op: tot het midden komen, en niet verder.
We hoeven geen verantwoordelijkheden op te nemen die niet de onze zijn.
En je onderbuik gevoel, je lichaam, je intuïtie weet tot waar je wilt gaan.
Maar ik heb gemerkt dat als ik mezelf écht en rauw toon, en de gevoelens uit die onder de oppervlakte liggen, dat ik daar meer verbinding mee voel en soms meer mensen mee afstoot.
Dus meer duidelijkheid, meer ruimte in je leven.
Ook is het soms ook nodig om eerst in je cocon te kruipen, eerst die verbinding en veiligheid in jezelf creëren. Soms kan het ook net zo helend zijn om wel die verbinding aan te gaan.
Ik denk dat iedereen daar zelf zijn grenzen in ontdekt, en dat dat proces altijd blijft.
En dat is mooi ook, dat we steeds blijven evolueren.
Zelf voel je het beste wat je wilt in je leven en wat je niet wilt, of wat je nu even op pauze zet, of wat je nog niet weet.
Jij bent je eigen baas. Je mag vertrouwen op jezelf.
Mmmh, ik hou van dit onderwerp en voel dat ik hier nog zoveel meer over zou kunnen schrijven maar voor nu vind ik dit wel voldoende. Ik schrijf ook enkel mijn mening, mijn gedachten, mijn ervaring, de dingen die ik eruit heb gehaald, die ik heb geleerd.
Ik hoop dat je hier iets uit hebt kunnen halen, en anders laat je het ook maar gewoon liggen.
Alles mag & is oké.
Je bent genoeg & je bent het waard.
Liefs, Elke
Comments