Het is weer dinsdag, en ik heb het gevoel alsof de tijd vliegt.
De afgelopen volle maan voelde als eentje waarbij al mijn onzekerheden boven kwamen.
Ik heb echt een beetje hartzeer gevoeld, veel dat ik mocht toelaten en voelen.
Het besef dat jij degene bent die je potje mag vullen, en je niet alles in andere hun handen kan leggen, kwam binnen. Het zette mezelf ook terug in mijn eigen kracht.
Dat ik mezelf mocht en kon vertrouwen, dat ik zelf genoeg ben voor mezelf, dat alles wat me toebehoort me zeker zal vinden. Die lessen mocht ik nog eens leren.
Ik heb in 2019 een stoffen vlaggetje gekocht met "dreams do come true".
Ik schaamde me enorm toen ik dit kocht. Dat ik dat durfde denken.
Dat mijn dromen uitkomen, dat ik dat zelfs nog maar geloofde..
Er kwam veel schaamte bij kijken, en toch ergens diep vanbinnen was ik daar zeker van.
Had ik nog serieus wat vertrouwen. Een diep, innerlijk weten.
En 4 jaar later zijn er al serieus wat dromen uitgekomen, en er gaan er nog veel volgen.
Dingen waar ik niet van durfde dromen, dingen die ik stiekem hoopte,..
En ik blijf dromen, en ik blijf geloven dat geen enkele droom te groot is.
"Geen doel is te ver als je plezier hebt in wat je doet" is een quote die ik in 2015 tegenkwam.
En daar ben ik nog steeds van overtuigd.
Bij groot dromen, komt nog steeds, hoeveel vertrouwen ik ook heb, enorm veel onzekerheid en wantrouwen bij kijken. Een stukje in mij dat er toch nog niet op durft vertrouwen.
En dat is oké. Dat mag er zijn, dat stukje laat ik binnen.
Het houdt veel pijn vast en het kan me iets vertellen en veel leren.
Ik verwerk die gevoelens die daarbij komen kijken zelf door te wenen, te dansen, te schilderen, en te zingen. Dat heb ik juist toch gedaan. En dan voel ik alles weer stromen.
Loop ik helemaal in verbinding met mezelf verder. In plaats van mezelf te onderdrukken en enkel de stukjes te aanvaarden van mezelf die ik belangrijk genoeg vind.
Al mijn stukjes mogen er zijn. Alles heeft bestaansrecht.
Wie ben ik om mezelf af te wijzen?
Gun je jezelf de vrijheid om zo ver te dromen als je zelf wil?
Of hou je jezelf toch ergens tegen omdat je dicht bij de "realiteit" wilt blijven?
Misschien doe je dat omdat je de pijn niet wilt voelen die er dan vrij komt. Althans dat heb ik zelf al ondervonden. Soms was mezelf wijsmaken dat ik iets niet wou, makkelijker dan toegeven dat ik iets eigenlijk wel verlangde. Want dan kwam er zo'n intense golf pijn en verdriet op me af.
Maar eens ik mezelf daardoor beweegde, en die golf net zag als iets dat me in de richting van mijn dromen stuurt, toen kwam er een shift.
Ik ging met mezelf meewerken, in plaats van altijd maar tegengas te geven.
En op wat? Op mezelf.
Ik mag meebewegen op de golven, met de stroming.
Laat me leiden. In vertrouwen.
Dreams do come true...
Liefs, Elke
Comments